Het gaat goed met de hardlooptraining op dit moment. Vanmorgen woog ik 77 kg schoon aan de haak en gisteren kon ik voor het eerst een zwaar parcours over 15 km voltooien in 75 minuten (en een beetje, omdat het 150 m langer was). In feite ben ik al over het punt waar ik eind juni 2013 was.
Maandag 28 april
Normaliter zou ik een hersteltraining doen, maar ik voelde me niet moe, dus besloot ik een training op gevoel te doen. Lekker lopen op een tempo dat goed voelt.
- 8,25 km in 44m:21s (5:22 min/km), 180 st/min
Dinsdag 29 april
Op de baantraining zei de trainer Rini dat we moesten lopen in de eigen groep. Maar wat is de eigen groep? Omdat het benauwd was, voelde ik me wat zwak in de benen. De eerste 1000 m kon ik “mijn” groep niet bijhouden (ze gingen ook veel te hard). Ik ben toen maar op mezelf gaan trainen, zoals je doet in zo’n geval. De vier overige 1000tjes gingen pakweg net zo snel als “mijn” groep ze liep.
Het wordt tijd dat ik een snellere tijd in de wedstrijd ga lopen, zodat ik een snellere groep kan mijnen.
- 6,71 km in 32m:08s (4:47 min/km), 186 st/min
- … 5 x 1000 m (400 m) in: 4:29, 4:09, 4:13, 4:22, 4:16 minuten
Woensdag 30 april
De laatste dag van april en een dag voor een (voor mij) belangrijke trainingsloop. Ik had graag 7 km willen doen, maar mijn lichaam zei me dat 5 km genoeg was deze keer. Het was een progressief tempoloopje. Het plan was om van 5:30 min/km naar 4:30 min/km te gaan in stapjes van 10 s/km sneller per volgende kilometer. Deze trainingsvorm is vooral bedoeld om het vertrouwen in het kunnen voltooien van een afstand te vergroten en tegelijkertijd een prikkel te geven die overeenkomt met een extensieve intervaltraining.
Het bladerdak speelde mij parten bij het op tempo lopen (slecht GPS ontvangst), nog afgezien van de boomwortels op het pad en af en toe een steile helling. Wellicht als mijn looptechniek verbetert dat ik hier wèl vaart kan maken. Vandaag bleef ik steken bij de 5 km (4:50 min/km)
- 5,01 km in 25m:25s (5:10 min/km), 182 st/min
- … sneller tempo per km: 5:29, 5:18, 5:09, 5:00, 4:55 min/km
Donderdag 1 mei
Op de dag van de arbeid wilde ik samen met anderen een tocht door de natuur doen van 15 km, met als hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) het bosje Kraaijenberg (met een paar fikse klimmetjes op een losse ondergrond), voorafgegaan door een paar kilometer op ruig terrein in de aanloop naar de Kraaijenberg.
Na de warming-up op de baan met de overige atleten (niet veel, want het was vakantie, dus verplichtingen elders, neem ik aan), gingen we met zijn vieren (Petra, Gerard, Leonhard en ikzelf) van start vanaf de baan. Het gewenste gemiddelde tempo was 5 min/km en natuurlijk werd er in het begin geklaagd dat het “best hard” ging. De Fries hield ons eerlijk, door erop te wijzen dat we een tempo afgesproken hadden en we er ons dus maar aan hadden te houden. Niet zeuren, lopen!
Toen we het Reimerswaalpark inliepen, op een smal voetpad, ging het beter. Het voelde weer “lekker” aan. Helaas vergiste ik me bij een bruggetje (dat ik over had moeten steken), zodat we even verkeerd liepen. Gelukkig had Gerard, de Fries (trainde tijdelijk met ons mee vanwege zijn werk, maar woont in Friesland), van de vorige keer onthouden hoe we toen liepen en bracht ons terug op de goede route. Na een paar honderd meter werd het terrein zeer ruig en de lopers liepen nu ver uit elkaar om struikelen te voorkomen (ik bleef echter vlak achter Gerard lopen). Het ruig terrein was waar ik twee weken geleden—in omgekeerde richting van deze keer—mijn tanden op stuk beet. Het was nog steeds zwaar, maar doenlijk. Dat is wat een kilo afvallen met je kan doen, blijkbaar.
Eenmaal terug op het fietspad van de Binnenbandijk, richting het bezoekerscentrum en parkeerplaats van de Kraaijenberg konden we wat bijkomen. Was het tot nu toe “best zwaar”, vanaf nu zou het “loodzwaar” worden en het richttempo bleef 5 min/km. Even aanpoten dus. Uiteraard liep ik weer bijna verkeerd (geen richtingsgevoel, duidelijk), maar gelukkig was er Gerard om ons in goede banen te leiden.
Terug op de weg was het nog 100 m tot de spoorwegovergang, die we niet overstaken. We gingen “recht omhoog” Hildernisse op. Flink aanpoten weer, met losse keien en grind als extra tegenstand, naast de zwaartekracht. Ik ging als een tierelier. Hierna zou er nog maar een zwaar stuk komen, niet zo steil, maar een bedrieglijk vals plat omhoog door het bos van Mattemburg. Bij de Antwerpsestraatweg moesten we even stoppen voor het verkeer bij het oversteken, waarna we door het tunneltje onder de snelweg liepen, richting Zuidgeest. Nu zou het allemaal makkelijk lopen worden, onverhard in het begin, maar waar auto’s rijden, dus best te doen, later een lekker fietspad van 1800 m richting het eindpunt.
Eenmaal terug op het fietspad langs de Huijbergsebaan gingen de anderen versnellen tot aan het eindpunt, de rotonde van de Huijbergsebaan, Olympialaan en Dr. de Ramlaan. Ik kon duidelijk niet bijhouden, ondanks dat ik toch nog zo’n 4:50 min/km liep. Vanaf de rotonde was het een kippeneindje wandelen/dribbelen naar de achteringang van sportpark Rozenoord en de atletiekbaan van Spado, waar we eerder op de avond begonnen waren.
Het was een heerlijk rondje hardlopen, op een stevig tempo, prachtig weer, ondanks de lichte regenval af en toe (maar wel windstil).
- 15,15 km in 1u:15m:36s (5:00 min/km), 184 st/min
∞∞∞
Helaas was het (voorlopig) de laatste keer dat Gerard met ons mee trainde. Zijn werk is nu elders in het land en hij gaat waarschijnlijk bij een atletiekvereniging aldaar trainen. Hij zei dat hij over een paar maanden weer terug zou komen, “om te zien hoe we het deden”. We zullen het vast goed doen.
Bedankt voor het lezen en loop ze!