Toen ik begon met hardlopen als wedstrijdsport, deed ik net als anderen, kijken tot hoe ver ik kon gaan. Al snel kwam ik er achter dat dat niet zo ver was. Het snelst dat ik ooit op de 5 km was, was 15 seconden onder de 20 minuten. Ik zal nooit een topsporter worden.
De vraag is of dat zo erg is. Immers, topsporters leven in een glazen huis. Elke beweging die ze maken wordt op een goudweegschaaltje nauwkeurig afgemeten naar wat de norm is. Je krijgt de norm van rolmodel opgespeld en mag, als je het goed doet, eens per jaar je opwachting maken op een of ander sportgala. Je wordt niet beoordeeld als mens, maar als iemand die een hoger doel vertegenwoordigd. En natuurlijk zijn er altijd diegenen die daar als niet-sporter hun voordeel mee doen en proberen een graantje mee te pikken van de sterrenstatus van iemand die al het harde werk doet.
Nee, daar wil ik niet bij horen.
Breedtesport is het dus, sporten in de anonimiteit van de massa. De vraag is of het in die klasse wel zo nuttig is om jezelf te vergelijken met anderen. In de topsport is dat wel het geval, want een kleine tijdwinst, een paar seconden sneller kan je een behoorlijke verhoging in het startgeld opleveren, of meer uitnodigingen om deel te nemen aan grootschalige evenementen, uiteraard volledig betaald en met een premie om te verschijnen aan de startstreep. Voor de breedtesporter geldt dit alles niet.
Wat geldt dan wel voor de breedtesporter? Wel, net als de topsporter, wordt de breedtesporter verondersteld een zekere trainingsdiscipline te hebben, op de gezondheid te letten en het verstand te gebruiken, zodat je niet onnodig overtraind of geblesseerd raakt.
Wedstrijduitslagen, rangschikking in de finishlijst en het verbreken van persoonlijke records, nationale en internationale records horen daar allemaal niet bij. Wat, geen persoonlijke records? Nee. Behalve je directe kennisenkring en je gezin is niemand echt geïnteresseerd in of je een paar seconden sneller hebt gelopen. En eigenlijk zou je er zelf ook geen belangstelling voor hoeven te hebben. Je wilt je hardloopervaring niet reduceren tot een getal, een uitslag om anderen te laten zien hoe geweldig je prestatie was. Niet voor jezelf in elk geval.
Ik denk als je alleen voor de cijfertjes gaat leven, als je de beoordeling of een wedstrijd geslaagd was of niet laat afhangen van die ene tijdmeting op de eindmeet, je jezelf ernstig tekort doet. Misschien is het beter om af te zien van tijdmeting en terug te gaan naar waar het allemaal om begon, plezier beleven aan het hardlopen.
Dat behoort de kern te zijn van je beoefening van de hardloopsport, plezier beleven in wat je doet. Dat op zich maakt alle pijnen en pijntjes die je voelt onder het trainen goed. De wedstrijduitslag doet er niet zoveel toe, omdat wat je ervaarde onder het lopen veel belangrijker was. Het geeft zin aan je leven. Nee, jij bepaalt wat zin aan je leven geeft, door onder het hardlopen te beseffen wat je belangrijk vindt.
Geen stopwatch meer voor wedstrijden, want dat heeft voor de breedtesporter toch weinig zin. Niet meer uitzoeken wat jouw uitslag in de wedstrijd was, want dat beperkt je beleving van het evenement te veel. Wel genieten van het moment, om je heen kijken en voelen hoe geweldig het is dat je dit kunt doen.
Dat is de weg die ik wil inslaan.
