De pijn in mijn rechtervoet is weg. Dat betekent geenszins dat de stressfractuur over is, maar eerder dat het herstel aan de gang is en de voortgang van deze blessure gestopt is. Waar ik nog steeds last van heb is stijve enkels. Die stijfheid is begonnen met het regelmatig trainen in het bos (vallen en struikelen) en niet genoeg ruimte voor herstel laten in het trainingsprogramma (zes keer per week trainen).
Een vervelende bijkomstigheid is dat de trapas van mijn nieuwe stadsfiets aanloopt en pas op woensdag gerepareerd kan worden. Het is niet slecht voor de fiets, maar het gekraak vergalt mijn fietsplezier zodanig, dat ik fietsen even vaarwel heb gezegd, tenzij het voor het vervoer van boodschappen is of zo. Tochten van anderhalf uur zijn even van de baan.
Om toch nog wat om handen te hebben ben ik gaan wandelen, op lage snelheid en niet langer dan anderhalf uur. Dat gaat wonderwel goed, omdat mijn basisconditie nog stevig is en zal blijven, zodra ik weer lange fietstochten kan doen.
Wat me wel zorgen baart zijn de pijnlijke enkels bij het opstaan. Over de dag heb ik er geen last van, maar ’s-nachts, als ik lang in dezelfde houding lig, stijven beide enkels op. Ik moet een poosje voordat ik opsta draaien met de enkels om ze enigszins soepel te krijgen, zodat ik niet hoef te strompelen gedurende het eerste half uur na het opstaan.
Ik heb iets dergelijks in mijn linkerschouder gehad, toen ik die in een valpartij in het hos bijna gebroken had. Het duurde ruim een half jaar voordat de pijn weg was en een maand of drie voordat de stijfheid verdwenen was. Helaas is de voormalige souplesse in die linkerschouder nooit volledig teruggekeerd.
Ik vermoed dat het herstel van de enkels een soortgelijke tijdsduur gaat vereisen, in de orde van grootte van een jaar. Opnieuw zwikken moet voorkomen worden, zodat lopen op oneffen ondergrond voorlopig van de baan is. Helaas is mijn zeer matig ontwikkeld gevoel voor balans van het lichaam geen hulp hier. Wellicht kunnen oefeningen met een lage evenwichtsbalk iets helpen, maar veel zal het niet uitmaken, vrees ik.
Wat ook niet echt helpt zijn schoenen met een groot verval tussen hiel en tenen, de zogenaamde heeldrop. Voor mijn gevoel maken die je onnodig instabiel, vooral op oneffen terrein. Verder werken ze contraproductief voor mensen die (zoals ik) op de middenvoet landen. Het bevordert luiheid van de voeten.
Zoveel slechte dingen op een rij. Dat maakt je overwegen dat het aanvankelijke idee om met hardlopen te kappen niet eens zover naast de realiteit zat. De realiteit is dat ik nu niet kan hardlopen, of ik het wil of niet.