Ik heb een broertje dood aan duurlopen, zeker herstelduurlopen. Maar ja, als je stijf in je spieren bent, dan moet je wel iets doen om die stijfheid te verdrijven, zodat je de dag erna weer kan trainen zoals je aangenaam vindt.
Nu was ik deze keer niet zo stijf als de voorgaande keren, maar beter verkeerd doen aan de goede kant, dan goed doen aan de verkeerde kant. Om de saaiheid te verdrijven had ik voor mezelf een spannend parcours uitbedacht, door de plaatselijke stuifduintjes. Het stelt niet veel voor, zeker in vergelijking met de Loonse en Drunense Duinen, maar het is dichtbij en een kilometer door een stuifduin is een kilometer door een stuifduin, waar die stuifduin ook ligt.
Helaas klapte mijn linkerenkel weer eens dubbel (een oude blessure die nooit echt geheeld is) en moest ik een vlakker terrein uitkiezen. Aangezien ik al 30 minuten aan een stuk aan het hobbelen was, werd het ook maar eens tijd om op huis aan te gaan.
Zo’n anderhalve kilometer van huis, terwijl ik vanuit het bos de weg op ging, kreeg ik een hoosbui over me heen. Niet zomaar een hoosbui, maar een tropische hoosbui.
👆 Stortbui.
Nu zal dat voor sommigen een aanleiding zijn om te gaan schuilen, of om de training af te breken. Niet voor mij. Ik plakte er een stuk van 20 minuten extra aan vast, zodat ik eens extra kon genieten van dit natuurfenomeen, dat je het gevoel geeft dat je echt leeft. Als jochie was ik gek op regen en op springen in plassen, natuurlijk als je moeder niet keek. Ik koos daarom een route terug naar huis met extra veel plassen, waar ik eens goed in kon stappen. Niet enkeldiep, maar wel zo diep dat mijn schoenen er half in wegzakten.
Heerlijk!