Ik merk aan de schommelingen van het lichaamsgewicht gedurende de week (weeg mezelf iedere morgen), dat ik de grens heb bereikt van wat mijn lichaam aan kan qua trainingsbelasting. Daarom heb ik besloten dat de halve marathon van Roosendaal voorlopig even het laatste evenement zal zijn om voluit te lopen en voor de beste prestatie te gaan.
De loopjes in de zomer in Zeeland, beginnend vanaf drie dagen na Roosendaal met de Sportvisserloop in Yerseke, zullen meer dagtrips zullen worden, met een hardloopwedstrijd als hoogtepunt, met daarvòòr het verkennen van de lokale sfeer en toeristische hoogtepunten. De eindtijd zal ondergeschikt blijven aan de opgedane ervaring. Pas na de vakantie zal ik me weer gaan richten op tijden verbeteren en zo.
Er zijn diverse redenen om dit te doen. Ten eerste is eruit gaan goed om je horizon te verbreden. Als kunstenaar (zo zie ik mezelf in eerste instantie) is dat uiteraard belangrijk, maar ook als mens onder andere mensen. Ten tweede heb ik in de afgelopen maanden mijn lichaam een behoorlijk schok gegeven door het zoveel trainingsarbeid te geven, plus zoveel gewicht te verliezen. Een beetje laten vieren van de prestatiedrang geeft het lichaam de mogelijkheid om zich in balans te brengen met de gewijzigde situatie. Bovendien kan ik afkomen van alle pijntjes die ik ondervind. Pijntjes die ik overigens zie als trotse tekenen van al de moeite die ik getroost heb om zo ver te komen.
Ik ben er nog niet, natuurlijk. Eerst is er nog Roosendaal. Ik zal al blij zij als ik met een gewicht van 79 kg aan de start verschijn. De zware training maakt het lastig om óók nog eens af te vallen. Dat moet wachten tot de zomer, in Zeeland dus. Het betekent ook dat ik mijn doel van 75 kg per 7 juli niet ga halen.
Tja, zaken blijven in flux. Dat het niet zo gaat als je van tevoren gedacht had is normaal, denk ik. Het houdt in dat je doelen bijstelt en daarmee verder gaat. Daar is een naam voor, realiteit, en die haalt de “kladversie” van je toekomst soms in, maar overtreft die in andere aspecten die je vooraf niet kon beseffen. Met andere woorden, het is de reis die ertoe doet, niet de bestemming.
Ervaring die je opdoet met het trachten te bereiken van een gesteld doel is belangrijker (voor mij althans) dan feitelijk dat doel bereiken. Daarom is een haalbaar doel stellen voor mij niet zo essentieel als voor mensen die alleen geven om een uitkomst en de status die daarbij verondersteld wordt als een winnaar, iemand die dingen gedaan krijgt. Voor mij is dat slechts een leuke bijkomstigheid. Het streven is er wel, natuurlijk, anders zou ik er niet eens aan begonnen zijn. Beloning kan in diverse vormen komen, sommige onzichtbaar voor de buitenwereld, maar des te bevredigender voor de ontvanger. Voor mij is het niet winnen ten koste van anderen. DÃ t nooit!
Bedankt voor het lezen en loop ze.