Op woensdagavond 5 juni was ik aanwezig als deelnemer aan de Pagnevaartloop in Oudenbosch, een wedstrijd over 10 km in het buitengebied, met start en finish op de atletiekbaan van AVO'83. Het was zo'n 10 graden warmer dan afgelopen zaterdag; de warmte was een duidelijke spelbreker, maar dat was voor mij niet het zwaarste obstakel.
Uiteraard had ik mijn vertrouwde eigen spons bij me, die genoeg moest zijn om het tot de eerste waterpost uit te zingen. Desondanks voelde zelfs het inlopen zwaar aan. Tijd om onder de koude douche te staan, wat de zwaarheid van het lopen direct liet verdwijnen. Ah, het zou zo'n wedstrijd worden, tegen de warmte.
Na het startschot om half acht liepen we eerst 700 m op de baan voordat we naar de Albanoweg toeliepen, richting buiten de bebouwde kom. Zelfs het tempo van 4:41 min/km viel me zwaar en ik voelde de kracht uit mijn benen wegtrekken, ondanks het constant uitknijpen van de spons op mijn hoofd. Gelukkig kon ik het tot de 5 km volhouden.
Ik had daar de waterpost verwacht, maar die was daar niet. Ze zouden toch niet zonder waterposten werken, vandaag? Die gedachte kwam willekeurig in me op. Dit was op de Uijlenspiegelweg. Ik was nu wel uitgedroogd en had een droge mond. Ik zag een mevrouw met iets wits in haar hand staan en in mijn dorst dacht ik dat het een beker water was; het was haar portemonnee! In de verwarring maakte ik een misstap en verzwikte mijn voet op de rand van de weg. Au!
Mijn voet was nu stijf en nog steeds geen water. De moed zonk me in de schoenen. Dit zou niks worden. Gelukkig was de waterpost om de hoek in de Uijlenspiegelstraat (heel makkelijk om dat door elkaar te halen met de Uijlenspiegelweg), maar ik moet er wel half naar toe strompelen.
Aangezien een goede tijd er niet meer inzat (5:32 min/km tijdens de zesde km), besloot ik me te concentreren op de schade aan mijn voet te beperken, door de stijfheid er langzaam uit te lopen. Bovendien had ik tijd nodig om de verkoeling van mijn hoofd in te laten werken, nadat ik flink veel koud water over me heen had gestort bij de drankpost (met grote sponzen!). De zevende kilometer ging in 5:03 min/km.
Plotseling trokken alle pijntjes weg en verdween de vermoeidheid uit mijn lichaam. Ik voerde voorzichtig het tempo op naar 4:49 min/km. Ging prima! Blijkbaar was mijn hoofd weer in orde. Nu zette ik de turbo erop, zodat ik terug zou zijn voordat ik weer last van de hitte zou krijgen en om er nog wat van te maken.
Mensen gingen nu mijn enkels zien, terwijl ik ze voorbij liep. Ik vond het wel jammer om ze zo voorbij te lopen. Maar ja, ze hadden mij eerder al gepasseerd, toen ik zat te hannesen met water en mijn stijve rechtervoet. Bovendien, dit was een wedstrijd, geen training. Na een kilometer op 4:30 min/km kwam ik langszij een loper waarvan ik dacht dat die meer in zijn mars had. Zoals ik wel meer doe, maande ik hem aan om te volgen, wat hij deed.
Met mij als haas haalden we wat mensen in en bij het naderen van de toegang en parkeerplaats van de atletiekbaan versnelde ik naar 4:21 min/km. Helaas was dit een maatje te groot voor mijn volger en hij zei nu: “Gaan!” Eenmaal terug op de baan sprintte ik beheerst (3:36 min/km) over de finish.
Ik zat onder de 48 minuten.
- 5 juni 2013, Pagnevaartloop, Oudenbosch
- 10 km in 47:49 (4:47 min/km)
- 5 km in 23:23 (5:41 min/km)
- 4:39, 4:41, 4:43, 4:39, 4:41 min/km
- 5 km in 24:14 (5:51 min/km)
- 5:32, 5:03, 4:49, 4:30, 4:21 min/km
Achteraf napratend, zoals men dat doet na een hardloopwedstrijd, hoorde ik dat ik niet de enige was die last had gehad van de warmte. Sommigen, aanzienlijk sneller dan ik, zaten vele minuten boven hun normale tijd, de meesten een of twee minuten. Natuurlijk was er de uitzondering van iemand die zijn beste jaartijd op de 10 km had neergezet vandaag (gefeliciteerd, Léonhard).
Die het slecht gedaan hadden weten het aan de verdekte opstelling van de verversingspost, in elk geval te ver weg op het parcours om uitdroging te voorkomen. Een extra drankpost tussen de twee en drie kilometer (zeven en acht op de terugweg) zou geen luxe geweest zijn met de plotselinge warmte.
Mijn insteek is dat ik mijn best heb gedaan gezien de omstandigheden, zeker als je de verzwikking van mijn voet erbij neemt als extra handicap.
De afstand was verrassend goed opgemeten. Als altijd heb ik geprobeerd de ideale lijn te lopen, wat niet tekens lukte door de drukte (veel lopers in het begin, omdat tegelijkertijd ook een loop over 6,4 km van start ging, die zich na ruim 3 km afsplitste). Mijn GPS gaf 10,05 km aan, wat ruim binnen de foutenmarge van GPS-meting onder hardlopen is. De kilometerbordjes stonden echter nergens conform het kilometeralarm op mijn Garmin horloge.
Het was een zware wedstrijd door de omstandigheden. Dit is nuttig voor de komende zomermaanden, waar ik soortgelijke temperaturen mag verwachten. De vraag blijft hoe het hoofd koel te houden, zowel letterlijk als figuurlijk. Dat is enerzijds techniek (spons) en ervaring (vertrouwen).
Bedankt voor het lezen en loop ze!