Het punt van een goed schema is dat je het kunt aanpassen aan de omstandigheden. Je kunt het leven niet veranderen, je kunt je er slechts aan aanpassen. Onder dit mom heb ik het schema een beetje aangepast. Ik ben namelijk licht geblesseerd.
Woensdag
Tja, opstaan met een pijnlijke enkel en elke stap doet flink zeer. Wat moet je dan: rusten of lichte arbeid? Mijn ervaring is dat rusten het herstel niet echt bevordert, maar dat lichte arbeid, net onder de pijngrens, dat wel doet. Echter, eerst moest de pijngrens veranderd worden (ik kon niet eens staan zonder pijnscheuten). Dat werd dus de hele dag geregeld ijs op mijn enkel leggen (wel, kompressen uit de koelkast), in de hoop dat ik zonder pijn kon wandelen.
Aangezien dat werkte en ik genoeg hersteld leek te zijn, besloot ik tegen zes uur ’s-avonds een lange wandeling te maken, met af en toe wat over de pijngrens gaan door een stukje te dribbelen (mijn idee was 20 dubbele passen per km). Het ging echter veel beter dan verwacht, alhoewel het voornamelijk wandelen was. Er zat een stuk van 3 km met aaneengesloten hardlopen in (tussen de 6m:23s en 6m:31s per km). De afstand was een halve marathon. Het deed af en toe pijn, maar het was te dragen zonder me te verbijten.
👆 Parcours van woensdag.
- 21.09 km in 3u:09m:18s
Donderdag
’s-Morgen was de pijn aanzienlijk minder. Als ik maar geen snelle bewegingen zijwaarts maakte (naar links) was het net of ik geen blessure had. In plaats van alleen maar rechtsom lopen, besloot ik mee te doen aan de training van de loopgroep B van Spado, maar in aangepaste vorm. Alle klimmetjes, versnellingen etc. waren wat mij betreft taboe. Ik deed gewoon wat anders en probeerde de groep op te zoeken als ik dacht dat het volgende onderdeel wel zo’n beetje gestart was.
En ja, veel sprint- en heuveltjeswerk op het programma die dag, wat ervoor zorgde dat ik me minder sociaal kon gedragen dan anders. Om voor mijn gevoel toch nog wat goed te maken, liep ik tegen het eind een langer lusje dan de rest, zodat ik flink moeite moest doen om de groep bij te halen.
Niet dat iemand het door had (denk ik), behalve ikzelf dan. Op dat punt, na ruim 13 km hardlopen, waren mijn spieren immers optimaal opgewarmd en was de kans op een verergering van de enkelblessure minimaal. Ik kon immers mijn spieren de zijwaartse druk laten opvallen (de volgende dag, vandaag, had ik daarom stijfheid in de beenspieren). Kilometer 14 ging in 5m:12s.
👆 Parcours van donderdag.
- 15 km in 1u:33m:48s
Dus hoe zit dat met “aanpassen”? Wel, sinds ik normaliter zaterdag mijn afwisselend hardlopen en wandelen doe en ik woensdag al iets dergelijks gedaan heb, wilde ik zaterdag doen wat ik woensdag gedaan zou hebben.
Verder wil ik maandag en woensdag een langzame duurloop doen, omdat ik dinsdag een prestatieloop in Steenbergen NB wil lopen, de 10 Km van Groot-Steenbergen. Dat was ik natuurlijk al van plan.
Gezien het recente blessureleed, kan ik aanstaande dinsdag niet voluit lopen. Ik zal gecontroleerd moeten lopen. Mijn richttempo is 5m:10s per km, met een maximale hartslag van 162 bpm (voor later in de race, want de eerste 10 minuten kan ik die 162 bpm met geen mogelijkheid bereiken, ook al loop ik 4m:50 per km.
Het wordt dus een oefening in zelfbeheersing, wat op zich al een uitdaging is. Blijf ik heel of brand ik volledig af? Alles hangt af van matigheid en mijn macho onder controle houden.
Risicovol? Ja. Zinloos? Niet echt, als ik het met succes volbreng, zal het mijn motivatie ten goede komen en zeker mijn zelfvertrouwen hoog houden.
Ik moet het gewoon doen.