Naar aanleiding van een hartekreet van Maurice van den Berge op zijn weblog en soortgelijke ervaringen van andere webloggende hardlopers en mijzelf, heb ik me een mening gevormd over het bijhouden van een weblog over je hardloophobby.
Als je productiviteitsguru’s als Merlin Mann mag geloven, zijn je hersenen en de denkprocessen die daarin plaatsvinden een kostbaar goed. Alles wat je kunt doen om je denkprocessen te ontlasten (door het elders onder te brengen) verhoogt je productiviteit. Waar zijn je hersenen goed in? Nieuwe dingen bedenken, wat gebeurd is beoordelen en omzetten in een strategie voor de toekomst, dat soort zaken. Waar zijn je hersenen slecht in? Dingen onthouden. Het is dus zaak om de dingen die je moet onthouden zo snel mogelijk elders onder te brengen, zodat je hersenen met dingen bezig kunnen zijn waar ze goed in zijn.
Maar er is meer. Waar we als mensen ook niet goed in zijn is het afstand nemen van zaken waar we erg mee betrokken zijn, om de zaken in het juiste perspectief te zien. Waarom is dat belangrijk? Wel, het gevaar bestaat dat we zaken uit zijn proporties gaan blazen. Zoals in het weblog artikel van Maurice. Hij maakt zich zorgen over 8 seconden op 44 minuten. Ik maak me meer zorgen over die 44 minuten. Hoe kun je die terugbrengen naar een tijd tegen de 40 minuten (liefst eronder)?
Het probleem van het meteen neerploppen van je gedachten in een weblogartikel is dat je er nog niet goed over nagedacht hebt. Je zet je vliedende gedachten om in onveranderlijke tekst; je beperkt je mogelijkheden om te groeien, om van een mislukking een uitdaging te maken. In plaats daarvan wentel je jezelf om in een klaagzang en hoopt op steun van anderen.
Denk even aan een kleuter in een zandbak wiens schepje is gebroken en om zijn pappie huilt. Verplaats je even in die rol. Je bent aan het huilen, maar was dat echt nodig? Je had ook verder kunnen spelen door met je handen graven.
Deze analogie geeft aan wat de zin is van het uitstellen van je oordeel. Betekent een gebroken schepje dat je moet huilen, zodat je door een van je ouders getroost kan worden? Of betekent het een uitdaging, die je nog niet onder woorden kunt brengen?
Mijn advies is om nog even te wachten na een teleurstelling voordat je gaat roepen om troost. Denk na wat dit betekent, schrijf je gedachten neer op stukjes papier die je aan niemand anders laat zien dan jezelf. Als je niks meer kunt bedenken, slaap er een nachtje over. Bekijk de stukjes papier opnieuw, orden ze naar belangrijkheid en gebruik dat om je weblog artikel te schrijven.
Zo sla je twee vliegen in een klap. Je hoeft niet al je overpeinzingen in je hoofd rond te laten malen en je kunt afstand nemen van wat gebeurd is. Bovendien is je artikel ineens ook veel beter leesbaar geworden. De klaagzang is er af en de geleerde ervaring kan gedeeld worden, zodat anderen ervan kunnen leren.
Ik zou zeggen, probeer het eens een paar keer.